مانند تقریباً تمام اجزای سیستم های مدرن تحویل نیرو، ترانسفورماتورها در یک محیط داخلی کار می کنند که با تولید مقدار قابل توجهی گرما همراه می شود. علاوه بر این، مهم است که جریان برق درون ترانسفورماتور را به قسمتهای مورد نیاز آن محدود کنیم. این بدان معناست که ترانسفورماتورها برای عملکرد مطلوب به ماده خنک کننده و یا نوعی عایق نیاز دارند. در نتیجه این ملاحظات، روغن ترانسفورماتور یک عنصر حیاتی در سیستمهای برق است، زیرا انواع خاصی از روغن دارای خواصی هستند که به عملکرد ایمن و روان این دستگاهها کمک می کنند. از آنجایی که یک ترانسفورماتور فاقد قطعات متحرک است، ممکن است شما را تعجب کنید که آنها اصلاً به روغن احتیاج دارند، اما برخی از مدلهای بزرگتر حاوی چندین هزار گالن هستند.
ولتاژ سیستم و نوع ترانسفورماتور نیز ممکن است بر روی سطح عایق و روش آزمایش تأثیر بگذارد. بنابراین، ترانسفورماتورهای برق به شرح زیر به دو کلاس مختلف تفکیک می شوند:
ترانسفورماتورهای قدرت کلاس I شامل ترانسفورماتورهای قدرت با سیم پیچ ولتاژ بالا 69 کیلوولت و کمتر هستند.
ترانسفورماتورهای قدرت کلاس II شامل ترانسفورماتورهای قدرت با سیم پیچ ولتاژ بالا از 115 کیلو ولت تا 765 کیلو ولت هستند.
استفاده از اصطلاحات کلاس I و II در گذشته به منظور تمایز نیازهای مختلف سطح عایق بین ترانسفورماتورهای قدرت کوچکتر و بزرگتر به دلیل متفاوت بودن سطح فرکانس بوده است. بر اساس نوع عملکرد، ترانسفورماتورها به انواع زیر تقسیم می شوند:
ترانسفورماتور پخش:
یک ترانسفورماتور انتقال انرژی الکتریکی از مدار توزیع اولیه به مدار توزیع ثانویه یا مدار سرویس مصرف کننده می باشد.
ترانسفورماتور قدرت:
ترانسفورماتوری که انرژی الکتریکی را در هر قسمت از مدار بین ژنراتور و مدارهای اولیه توزیع منتقل می کند.
امروزه دو نوع روغن ترانسفورماتور اصلی وجود دارد: روغن ترانسفورماتور مبتنی بر پارافین و روغن ترانسفورماتور مبتنی بر نفتا. روغن پایه پارافین مانند روغن پایه نفتا به آسانی اکسید نمی شود، در نتیجه لجن کمتری تولید می شود. با این وجود لجن تولید شده در روغن پایه نفتا راحت تر از لجن روغن پایه پارافین خارج می شود، زیرا محلول تر است. وقتی لجن در ته ظرف ترانسفورماتور جمع می شود، عملکرد آن را مختل می کند.
