روانکاری با مواد جامد

با استفاده از مواد جامد نیز می توان اصطکاک بین دو قطعه را پایین آورد. در مقایسه با روغن و گریس ها مواد جامد کاربرد کم تری دارند و در جاهایی به کار می روند که استفاده از روغن ممکن نباشد. مواد مختلفی به عنوان روانکار جامد به کار می روند: گرافیت، مولبیدن دی سولفید، پلی تترا فلور اتیلن (PTFE)، برخی پلیمرها، کامپوزیت ها و ...

مزایای روانکاری با مواد جامد:

1- می توانند برای زمان طولانی در یک مکان ثابت باقی بمانند.

2- حداقل آلودگی را دارند.

3- با توجه به شکل صلب و استحکام آن ها می توان برخی یاتاقان ها را از ابتدا از همین مواد ساخت.

4- این مواد فرار نیستند و میتوانند در شرایط خلا استفاده شوند. در دماهای خیلی بالا یا سرمای شدید نیز قابل استفاده هستند.

5- از نظر شیمیایی غیرفعال هستند و می توانند در محیط های خورنده کار کنند.

معایب روانکاری با مواد جامد

1- نمی توان آن ها را مانند روغن به محل روانکاری تغذیه نمود.

2- در اثر کار ساییده شده و گاها عمر کمی دارند.

3- هدایت گرمایی ضعیفی دارند و برای سرعت های بالا مناسب نیستند.

خواص گرافیت:

•           ضریب اصطکاک کم بین 0.05 تا 0.15 با توجه به فشار اعمالی

•           چسبندگی خوب

•           هدایت خوب الکتریسیته و گرما

•           قابلیت استفاده هم در دمای پایین و هم تا دمای 540 درجه

•           عملکرد خوب در حضور مایعات مثل آب

•           غیرقابل استفاده در بعضی فرایندها به خاطر سیاه بودن آن

•           عملکرد ضعیف در محیط های خشک و در محیط خلا

خواص دی سولفید مولیبدن:

•           دارا ساختار کریستالی با رنگ خاکستری تیره که شباهت به گرافیت دارد

•           ضریب اصطکاک کم بین 0.03 تا 0.1 با توجه به فشار اعمالی

•           در خلا و هوای خشک باقی می ماند

•           قابل استفاده در دمای پایین و حتی دمای بالا تا 350 درجه در هوا

•           قابل استفاده تا 1000 درجه در خلا

•           عملکرد خوب در بارهای خیلی زیاد

گرافیت و مولیبدن دی سولفید در گریس ها نیز به کار می روند. گریس حاوی گرافیت معمولا به رنگ سیاه است. گریس حاوی مولیبدن دی سولفید برای تحمل فشارهای بالا مناسب است.